Bilang isang Hostage, Natutunan kong ang Karahasan ay Ginagamit ng mga Terorista para sa Musika

(SeaPRwire) –   Napangakong bilanggo ako sa Syria nang dalawang taon ng isang pangkat na kabilang ang parehong Al Qaeda at ISIS, bagaman isa sa mga bagay na natutunan ko sa aking pagkabilanggo ay walang tunay na pagkakaiba sa pagitan nila. Iba pang bagay na natutunan ko ay ang layunin ng karahasan na ipinapatupad ng jihad sa mga nakatira sa loob nito. Dapat kang iurong ang iyong sarili mula sa daigdig ng panahon ngayon. Dapat kang mamuhay sa bawat sandali ng iyong buhay na parang ang sinaunang pangarap—ang kailipanan, ang hindi mapinsala, ang dugong paghihiganti ni Diyos laban sa mga hindi mananampalataya—ay nangyayari ngayon. Magiging pasaway ka ba? Kung may tapang at kakayahan ka pang pisikal, ikaw ay dapat gumawa.

Sa aking pananaw, ang mundo sa labas ay dapat matutunan kung ano ang anyo at tunog ng pangarap na ito. Bagaman nasa paligid tayo ng mga naghahangad nito, ang kanilang mga pangarap ay hindi maipaliwanag tulad ng mga hieroglipo. Nakikita lamang natin sila pagkatapos na masyadong huli—sa araw pagkatapos ng Oktubre 7^th, halimbawa, at ngayon, habang tinitingnan natin ang landas ng buhay ng .

Sa maagang araw ng giyera sibil sa Syria, nang ang ISIS at al Qaeda ay kabilang pa sa , may mga panahon kung saan maraming pangkat ng mga imbestigador, upang makuha ang euphemism ng Syria para sa mga tagapag-torture, ay nagsasagawa ng pagtatanong sa maraming bilanggo sa isang silid. Ang ingay noon ay labis na malakas para sa anumang uri ng pagsisiyasat na mangyari. Alam ko tungkol sa mga pang-araw-araw na gawain sa mga silid na iyon dahil noong Oktubre ng 2012, inakusahan ako ng pangkat ng al Qaeda sa Syria ng pagiging spy para sa CIA, pagkatapos ay sa basement ng dati, bago ang digmaan, ang Aleppo eye hospital. Sa katunayan, ang layunin ko sa pagpunta sa Syria ay upang magsulat ng mga sanaysay tungkol sa digmaan ng musika, mga photographer, at mga artist—at gayon upang gawin ang aking sarili bilang korespondyente sa kultura ng kumpikto na ito. Ngunit walang binigay sa isang kasapi ng malawak na pamilya ng terorista na maniwala sa isang salita ko.

Isang gabi, pagkatapos ng isang pangkat ng mga mandirigma ang pagpapahirap sa akin, nakita ko ang aking sarili na nakahiga sa mukha sa paa ng punong imbestigador ng ospital. Ito ay sa panahon ng unang taglamig ng 2013. Suot ko ang isang duguang pares ng pantalon ng ospital. Ang semento sa sahig ay temperatura ng isang sidewalk, pauwi, sa taglamig. Ang aking mga kamay ay nakatali sa likod. Marahil ako ay nawalan ng malay sa isang punto sa mga pagpupulong? Hindi ako sigurado. Sa anumang pagkakataon, naaalala ko na bigla akong napagtanto na may ikalawang biktima na tinatanong lamang sa ilalim ng aking mga paa. Mukhang nakasabit ang tao sa isang tubo sa ilalim ng kisame gamit ang kanyang mga bisig. Napagtanto ko na ang mga paa ng tao ay nagpapadyak sa hangin, at sa halip na makipag-usap sa kanyang mga imbestigador, na sumisigaw sa kanya sa pinakamataas na boses nila, siya ay sumisigaw pataas, sa kisame. Walang Diyos kundi Go, tinawag niya ulit at ulit. Naaalala kong ang lakas sa boses ng tao ay nakakaaliw sa akin na hindi natural. Mukhang siya ay sumisigaw na parang ang lahat na naiwan sa kanya sa mundo ay ang kanyang boses, na parang ito ay isang bitag kung saan siya ay nangangarap na magpahila sa mundo ng mga nabubuhay.

Sa gitna ng ingay na ito, lumuhod ang punong imbestigador, pagkatapos ay ipinatong niya ang kanyang mukha sa akin. Siya ay sumigaw sa akin sa kanyang katangahan. “Naririnig mo ba ang sinasabi ng tao? Alam mo ba ang mga salita na ito?” Siya, alam ko sila. Naka-inscribed sa bawat itim na watawat. Nasa hangin, ulit at ulit, sa bawat dasal. Paano ko hindi malalaman?

“Mabuti,” ani ng imbestigador, sumisigaw sa akin bagamat halos dikit ang kanyang mukha sa akin. “Ang ingay na naririnig mo. Ito ang aming musika.”

Sa mga sumunod na araw na nakahiga lamang ako sa loob ng selda ko, iniisip ko ang komento na ito. Nakilala ko ang imbestigador sa loob ng mga tatlong buwan, nararamdaman ko na may hawak ako sa kanyang karakter. Siya ay isang mapaglarong masungit na hayop din. At konti ring artista. Mahilig siyang lumipad sa silid ng pagtatanong gamit ang kanyang itim na velvet cape, magsalita, at ipangako sa akin na isang araw, kapag pinagbigyan siya ng espiritu, na siguradong mangyayari, siya mismo ang pumatay sa akin. Para sa kanya, ang mga pagtatanong ay malinaw na mga pagtatanghal. Madalas siyang imbitahin ang mga maliliit na mga tao sa mga mandirigma upang manood mula sa mga anino. Ngayon siya ay nag-uutos sa kanyang pangkat ng mga alipin na magpasakit, ngayon siya ay nag-uutos sa kanila na tumigil. Madalas, siya ay sumisigaw sa kanila. Lahat ng mga alipin na iyon ay mga kabataan mula Aleppo. Minsan, siya ay nag-uutos, sa pamamagitan ng isang tingin, sa isang kabataan upang ihalo ang kanyang minamahal na maté tsokolate.

Doon, sa paglipas ng panahon, natutunan ko na ang musika talaga ay tumutulong sa pangarap na mabuhay.

Ayon sa alegasyon, ang mga Muslim ng uri na gumagawa ng jihad ay ayaw sa musika. Ito ay iniisip na nagpapabali sa mga pandama at nagdidistansya sa tagapakinig mula kay Diyos. Ngunit ang Koran ay musika. Ang tawag sa dasal ay musika, at ang panalangin mismo ay isang karanasang musikal dahil ito ay lumalahok sa kolektibong pagbasa ng isang eksplisitong tekstong musikal, at pagkatapos, sa huli, kapag ipinakita ng imam ang mga hiling ng komunidad kay Diyos, ilang minuto ng tawag at tugon at, sa katunayan, kumakanta. Sa isang jihad, may mga awit din. Lumalabas ito sa background sa bawat sasakyan, opisina, at pasilyo. Sa gabi sa basement ng ospital ng mata, madalas na nagkakasama ang mga mandirigma upang kumanta ng mga awit ng al Qaeda sa buong lakas ng boses. Halimbawa sa liriko: “si bin Laden ang aming pinuno/pinatay namin ang mga torre ng trade, gamit ang mga eroplanong sibil/pinagbuhangin namin sila.”

Walang pagdududa kung buhay pa siya, na sana ay hindi, ay sasabihin ni Kawa tungkol sa pelikula ng mga mandirigma ng ISIS tungkol sa kanilang pag-atake sa Crocus City Hall kung ano ang sinabi niya tungkol sa sariling karahasan niya: ito ang aming musika. Gaano kasaya ang mga mandirigma, sasabihin niya, ano ang pagkakaisa ng layunin na ipinamalas nila, at gaano kalakas na ginawa nila ang sinaunang pangarap na mabuhay. Walang pagkakaiba sa pangarap na ipinatupad ng mga taga-Moscow sa Crocus City Hall at sa pangarap na pinagbabatayan ni Kawa ang kanyang mga pasyente sa ospital, halos lahat ng mga Syrian Muslim, sa katunayan. Ang pangarap ay ng hindi mapinsala sa harap ng mga kaaway ng Islam, ng simple at mapayapang pamilya na nabubuhay alinsunod sa Koran, habang bawat araw, sa isang malayong sulok ng mundo, dala ng mga sundalo ng kailipanan ang isa pang kabisera ng hindi mananampalataya sa kanyang mga tuhod.

Sa jihad sa Syria, ginawa ng mga awtoridad ang pangarap na mabuhay sa pamamagitan ng pag-awit, dasal, at oras-oras ng pagsasalita, tulad ng inaasahan. Karamihan gayunpaman, ginawa nila itong mabuhay sa pamamagitan ng karahasan. Kapag ang mga pader ng isang silid ng pagtatanong ay umaalingawngaw ng mga sigaw, o kapag isang silid ng kabataan ay nanonood ng isang kasamaan na nangyayari sa isang screen, at minsan, kapag dalawampu’t limang kabataan ay tumatakbo palabas sa parking ng ospital upang magpaputok ng kanilang mga Kalashnikov sa mga bituin, ang damdamin ng okasyon ay diretso sa utak maliit ng bawat isa. Alam ko halos ang nangyayari noon dahil nangyayari sa akin din iyon.

Kapag karahasan ng ganitong antas ay sa bawat screen, nasa likod ng bawat pinto, at nagtatago, lang malapit sa ibabaw, sa mga mata ng bawat tao na makikita mo, tumitigil kang maging ikaw mismo. Ang tao na iyon ay namamatay. Sa ilalim ng mga kondisyon na iyon, sa aking pananaw, ikaw ay nagpapasalamat sa buhay na mayroon ka, ngunit dahil inaasahan mong iiwanan mo ito agad, gagawin mo ang lahat mo makakaya upang iwanan ang iyong mga kaugnayan sa mundo.