(SeaPRwire) – Noong 2016, sa isa sa mga araw na nakakalimutan ang pagitan ng taglamig at maagang tagsibol, kami ni Stewart ay nakaupo sa isang malaking sofa sa harap ni Evelyn, ang aming terapistang pang-mag-asawa. Akin ang ideya ng terapiya—o mas tama, ang aking ultimatum. Ilang taon na kami sa aming bukas na pag-aasawa, at ang una’y naging maikling eksperimento ay lumalago sa ibang bagay, isang pag-uugat na naging bahagi na ng aming pagkakaisa. Bukod pa rito, ang mga alituntunin na una naming itinatag upang maprotektahan ang sarili mula sa kawalan ng katiyakan ng hindi eksklusibong pag-ibig ay patuloy na nahihirapang sundin. (Ang aming pangunahing alituntunin—”wala nang pag-ibig”—ay lalo pang naging mahirap.) Kung ipaplanong magpatuloy kami sa hindi eksklusibong pag-ibig sa matagal, pinilit ko, kailangan namin ng tulong.
Sa aming ikatlong sesyon, si Stewart ay nagulat sa akin nang magsalita siya bago ko pa makuha ang pagkakataon na ipakita ang aking sariling agenda para sa oras na iyon. Ang isyu sa maikling salita ay ito: Nang ilagay ko ang aking cellphone sa counter bago ito maging walang laman, nakita ni Stewart ang aking mensahe sa lalaking pinagkakadate ko noon. Ang mensahe ay ganito: “Gusto kong makatakas at pumunta sa’yo ngayon.”
Nakita ko ang sakit sa mga mata ni Stewart, ako’y nabulunan ng kahihiyan. Lumabas ang aking boses sa bulong: “Hindi ko ibig sabihin na gusto kong makatakas mula sa iyo. Mas tama na gusto kong makatakas sa aking papel. Bilang asawa. Bilang ina.”
Ang wika ng pag-aasawa at ang wika ng pagkakakulong ay may mahabang kasaysayan ng pagkakapareho, ngunit madalas na nakalaan lamang ito sa mga lalaki. Ang pagtukoy sa asawa bilang “ang matandang bola at tali” ay bahagi ng leksikon. Ang mga party ng mga binata ay ginaganap sa espiritu ng pagbibigay sa ninong ng “huling gabi ng kalayaan.” Ngunit noong lumaki ako, ang mga batang babae ay dapat na pangarapin ang kanilang mga kasal bilang kulminasyon ng kanilang buhay. Ang pag-aasawa ang inaasahang layunin, at ang pagiging ina ay tinatanaw bilang katuparan ng tagumpay ng isang babae. Paano ko gustong malaya sa isang buhay na ako’y maswerte na mayroon? Una kong sinabi ito, na naramdaman kong taboo. Mahal ko ang aking asawa at mga anak. Ayaw kong iwan sila.
Noong mga araw na iyon, marami akong ginagawang terapiya. Lumipat ako mula sa indibidwal sa terapiyang pang-mag-asawa at pabalik-balik, naghahanap ng paraan upang maintindihan ang sarili. Si Mitchell, ang aking “solo” na terapist, ang tumulong sa akin na maunawaan ang ugnayan ng pagbubukas ng aking pag-aasawa at ang aking pagnanasa na makatakas. Ang hinahanap ko talaga ay isang paraan upang makahanap ng sarili na nasa labas ng mga konstruksyon ng “asawa” at “ina”—makatakas sa paghihigpit ng aking mga papel, oo, ngunit hinahanap din ang kahit na ano pang mas malaki. Hinahanap ang pag-iimbestiga sekswal at ang kasiyahan na kasama nito. Hinahanap ang karanasan ng pagnanais at pagnanais na muling maramdaman.
Hinahanap ang aking sariling bersyon ng “kalayaan.”
Sa pagdaan ng panahon, naintindihan ko ang pangunahing kamalian ng aking orihinal na paghahanap ng kalayaan sa pamamagitan ng seks. Ang kailangan kong gawin ay ilagay ang akin mismo sa kalayaan. Sa loob ng maraming taon, naglakad ako mula sa isang “relasyon” sa susunod, naisip kong ang iba’t ibang mga kasama ay layunin, ang aking tiket sa hinahanap kong kalayaan. Ngunit pala naman, sila lamang ay nagpapalihis sa akin mula sa pinagmulan na pinapatatag sa loob ko. Bawat pagiging malapit sa iba, nakita ko ang sarili ko sa mga bagong mata. Bawat pagtatapos ng isang relasyon, naglaan ako ng oras upang alagaan ang pinakamalalim kong sarili na nasaktan. At gayon din, sa loob ng mga taon, lumago ang aking pagkakakilanlan dahil sa espasyo na nilikha ng bukas na pag-aasawa.
Ang ideya na kailangan ng tao ng espasyo—espasyo para huminga, espasyo para lumakad, espasyo para lumago—ay nauunawaan ng karamihan sa atin sa abstrakto. Tulad kami ng lahat ng mga buhay sa paraang ito. Alam namin na upang lumago nang maayos ang halaman, kailangan nito ng lalagyan na sapat ang laki upang bigyan ng espasyo ang ugat nito upang maunlad. Maaaring maramdaman natin ang pagkagalit sa gawaing pagkakakulong ng mga hayop sa mga zoo. At gayunpaman, ang pangungusap na “Kailangan ko ng espasyo” ay kasingkahulugan ng mga paghihiwalay, ng mga pagtatapos sa halip na mga simula. Paano tayo makakareaksyon kung ang minamahal nating kasama ay magsasabi ng tatlong salita?
Sa kanyang Mga Liham sa Isang Bata na Makata, isang akda na madalas na hinihingi sa mga kasal at pagkatapos ay mabilis na nakakalimutan, ipinahiwatig ni Rainer Maria Rilke ang ugnayan sa pagitan ng kalayaan at pag-ibig nang napakahusay. “Ang layunin ng pag-aasawa ay hindi…[sugpuin] ang lahat ng hangganan; sa kabilang banda, ang isang mabuting pag-aasawa ay kung saan bawat kasama ay itinalaga ang isa’t isa upang maging tagapangalaga ng pag-iisa,” paliwanag ni Rilke. “Ang pagkakaisa ng dalawang tao ay isang imposible, at kung saan ito tila umiiral, ito ay isang pagkulong, isang pagpayag na nagnanakaw sa isa o sa parehong mga partido ng kanilang pinakamalaking kalayaan at pag-unlad.”
Ang pagbubukas ng aming pag-aasawa ang tanging paraan para kay Stewart at akin na maprotektahan ang pag-iisa ng bawat isa, ang tanging paraan upang makahanap ako ng espasyo na kailangan ko para sa pag-uunlad ng sarili? Sigurado, hindi. Ipaliwanag ko nang malinaw dito: Ang hindi eksklusibong pag-ibig ay hindi para sa lahat. Ngunit ito ang aking landas. Isang landas na sinusundan ko sa loob ng 15 taon at patuloy. At ang aking karanasan ay nagpapatunay sa mga salita ni Audre Lorde: “Ang erotiko ang tagapag-alaga… ng lahat ng aming pinakamalalim na kaalaman.”
Sa huli ng sesyon ng terapiyang pang-mag-asawa na iyon, sinabi ni Evelyn sa amin ang sumusunod: “Sa ilang paraan, ang bukas na pag-aasawa ay isang pagsasama-sama. Ngunit sa kabilang dako, ang inyong mga ugnayang labas ay indibidwal na pag-iimbestiga. At may mga panganib. Ayaw ninyong pumunta sa kagubatan nang walang alam kung paano makakabalik sa tahanan.”
Tama naman pala si Evelyn, ngunit hindi sa paraan na pinaniwala ko noon. Ang hindi ko alam noon ay ang lupain na inimbestiga ko ay hindi ang seks, sa sarili, kundi ang sarili ko. Ang panganib ay hindi na mahuhuli ng aking asawa o ako ang pagnanais—o pag-ibig—sa iba, ngunit na sa pamamagitan ng pagbibigay ng kalayaan sa pag-iimbestiga, ikukulong ko ang sarili sa isang buhay ng pagkakalunod at pagtutol. Ako ay mapipilitang nakapaloob sa Tupperware kasama ang natitirang manok at kangkong na pinakain ko sa lahat ng iba. At walang paraan patakas, walang pasukan para sa hangin.
At ang kagubatan na tinawag ko ay iba sa inaasahan ko rin, din. Sa halip na maging isang takot na lugar, isang hindi mapagkakatiwalaang wasteland na puno ng panganib—banta sa aking pag-aasawa, sa aking pamilya, sa aking seguridad—ngayon ko lamang nakikita ang lupain ng aking mga pag-iimbestiga sa hindi eksklusibong pag-ibig bilang isang lugar ng dakilang kagandahan, mahusay sa kawalan ng mga konstruksyon ng lipunan, isang lugar na tanging akin lamang. Dinadala ko ang kagubatan at isang matibay na pagtingin sa tahanan—ang aking sariling totoong hilaga—sa loob ko. Marami pang espasyo para sa pareho. At kung matatandaan ko ito, hindi na ako mawawala.
Ang artikulo ay ibinigay ng third-party content provider. Walang garantiya o representasyon na ibinigay ng SeaPRwire (https://www.seaprwire.com/) kaugnay nito.
Mga Sektor: Pangunahing Isturya, Balita Araw-araw
Nagde-deliver ang SeaPRwire ng sirkulasyon ng pahayag sa presyo sa real-time para sa mga korporasyon at institusyon, na umabot sa higit sa 6,500 media stores, 86,000 editors at mamamahayag, at 3.5 milyong propesyunal na desktop sa 90 bansa. Sinusuportahan ng SeaPRwire ang pagpapamahagi ng pahayag sa presyo sa Ingles, Korean, Hapon, Arabic, Pinasimpleng Intsik, Tradisyunal na Intsik, Vietnamese, Thai, Indones, Malay, Aleman, Ruso, Pranses, Kastila, Portuges at iba pang mga wika.